سپیده قلیان اعتصاب غذا کرد
چرا اعتصاب غذا کردم؟ (✍️: سپیده قلیان، زندان زنان قرچک)
تجربه‌ی مشترک تمام آن‌هایی که زندان سیاسی و یا تهدید توسط نهادهای امنیتی را زیسته‌اند این است که توسط این نهادها به زندانی و خانواده‌اش گفته می‌شود برای بدتر نشدن شرایط، از هرگونه رسانه‌ای کردن وضعیت پرهیز کنند.
این امر به وضوح تمایل نهادهای امنیتی به سکوت سرکوب شدگان را نشان می‌دهد.
از این نقطه نظر، سکوت در مقابل زندانبان، همراهی با او در برابر بایکوت خبری زندانیان سیاسی و عقیدتی است.
رسانه‌های جریان اصلی و همسو با قدرت، نقش خود در سرکوب را با چشم بستن و سکوت در مقابل وضعیت ایفا می‌کنند.
اعتصاب غذا انتخاب من نیست. اما در وضعیت زندان، این تنها ابزار زندانی برای شکستن سکوت، ولو در سطح محدود است. بنابراین ابتدا به ساکن با هدف اعتراض به فشارهای روزافزون بر زندانیان سیاسی و عقیدتی اعتصاب غذای خود را آغاز می‌کنم.
مساله‌ی دوم اعتراض به وضعیت خوفناک زندان قرچک ورامین است.
تحقیر مداوم توسط زندانبان، نداشتن امنیت جانی، محرومیت از حداقل‌های بهداشتی و قطعی مداوم آب تنها گزاره‌هایی کوچک برای توصیف وضعیت این زندان هستند.
آنچه که در این زندان بر «ندا ناجی» و «عاطفه رنگریز» از بازداشت شدگان یک می (روز جهانی کارگر)، «یاسمن آریایی»، «صبا کُرد افشاری» و «منیره عربشاهی» گذشته است، دلیل مضاعف برای اعتراض به وضعیت زندان است.
سلب حق ملاقات من با خانواده‌ام و تحمیل رنج مضاعف بر پدر و مادر پیرم، هر چند که سلب یک حق بدیهی و مسلّم است. اما در قیاس با آنچه که در این ماه‌ها بر من و خانواده‌ام گذشت، در قیاس با صورت خونین برادرم «مهدی» هنگام دستگیری من در سی‌ام دی‌ماه، بی‌اهمیت جلوه می‌کند.
با تکیه بر این دلایل، در همبستگی با «ساناز الهیاری» که در زندان اوین شاهد رنج‌ها و دردهای او بودم و همچنین. «امیرحسین محمدی‌فرد»، از صبح دیروز اعتصاب غذا را آغاز کردم.
پیام اعتصاب غذا، هماهنگی و همفکری ما علیه ظلمی است که بر زندانیان سیاسی و خانواده‌های آنها روا داشته می‌شود.
